هرمنوتيك، راه و رسم تفسير معاني متون است. ابتدا قرار بود از اين طريق وثاقت نصوص مرجع ارزيابي شود؛ اما در قرن 19 ميلادي متوجه كليه متون گرديد تا مراد مؤلفان آن‌ها برملا شود. سپس نوبت به ديلتاي رسيد كه روش مطالعه سوژه و تجربه زيسته او را در دست‌مايه تمايز علوم طبيعي و علوم انساني سازد. در اين‌جا علوم طبيعي از تبيين ابژه توسط سوژه دم مي‌زدنند؛ ولي علوم انساني در پي فهم سوژه چونان شناخت «تو در من» هستند. بعدها انديشمنداني چون هايدگر و مرلوپنتي و مثالهم هر يك بر شاخ و برگ هرمنوتيك افزودند.