اكنون به نخستين نمايش‌نامه اين مجموعه توجه كنيم: كودك از مادر مي‌پرسد چرا به طور غيرمعمول دايه‌اش لباس نو پوشيده و پيراهن نويي هم بر تن او كرده است. پاسخ مادر: «روز تعطيل است، مي‌خواهيم به كليسا برويم.» در حالي كه روز تعطيل براي كودك يعني آزاد بودن و دنبال بازي رفتن. وقتي كودك از علت تعطيل بودن مي‌پرسد و مادر در پاسخ مي‌گويد: «روز عروج عيسي مسيح» و ادامه گفت‌وگوي بي‌حاصلي كه دربردارنده هيچ نشانه‌اي براي كودك نيست؛ سرانجام مادر كه در برابر منطق كودكانه فرزندش احساس مي‌كند چنته‌اش خالي است، با استفاده از «اقتدار مادرانه» كه براي كودك مطلقا مقبول نيست، او را وادار به پذيرش دستور «بزرگ‌تر» مي‌كند.