نئوليبراليسم، در واقع ايدئولوژي سرمايه‌داري جهاني در عصر جهاني‌سازي و تلاشي است در حوزه‌هاي نظري و عملي از سوي مدافعان اين سيستم براي بازپس‌گيري همه امتيازاتي كه ناگزير گرديده بود تحت فشارهاي ناشي از مبارزات كارگران و زحمتكشان در سطح جهان در دهه‌هاي پس از جنگ دوم جهاني در قرن بيستم به آن تن بدهد. تقريبا از اواخر دهه هفتاد قرن بيستم مجموعه‌اي از سياست‌هاي اقتصادي بويژه از سوي نهادهاي مالي قدرتمند جهاني شامل صندوق بين‌المللي پول، بانك جهاني و سازمان تجارت جهاني شامل آزادسازي بازارها بويژه بازار كار و توسعه برون‌سپاري و موقتي‌سازي و قراردادي كردن روابط كار، مقررات‌زدايي، حذف سوبسيدها و قطع بودجه‌هاي خدمات اجتماعي در زمينه‌هاي آموزش، بهداشت و درمان، انرژي، حمل و نقل و... و كالايي‌سازي همه چيز از جمله آموزش و سلامت اجتماعي بر كشورها حاكم گرديد كه اينك پس از گذشت نزديك به چهار دهه پيامدهاي فاجعه‌بار آن بيش از پيش آشكار گرديده است. ابعاد فاجعه‌بار اين پيامدها تا آن حد گسترده است كه در جديدترين پژوهش‌ها از سوي كارشناسان صندوق بين‌المللي پول نيز در مورد موثر بودن جهت‌گيري نئوليبرالي براي ايجاد رشد، ابراز ترديد جدي شده و در يك گزارش پژوهشي آشكارا اعلام گرديده كه اين جهت‌گيري‌ها نه تنها منجر به رشد نگرديده بلكه نابرابري را به شدت افزايش داده است.