تاريكي است كه مي‌گذارد ببينيم. خودمان را ببينيم و اين شتاب مهمل را؛ جلو زدن و ويراژ دادن ميان ديگران، كه همان اطوار تن است، منتها با ماشين، كه شكل خوش‌اندام‌تر و كم‌تر صدمه‌پذير تن‌مان است. همين‌قدر هم‌‌شناس‌‌ايم براي هم، كه كمي آن سوتر از تاريكي خودمان، لحظه‌يي صورت محوي را از پشت شيشه كناري‌اش مي‌بينيم كه تا پنچره آن‌سومان مي‌آيد حالا نزديك، نزديك‌تر؛ عينكي است و سبيلو، با چشم‌هايي خيره به جلو كه مي‌گويد مصمم است، اما نيست.