در خانواده خوشبخت تمام امكانات عقلاني شدن امور در نهايت به عدم ختم مي‌شود، گويي هر كدام از شخصيت‌هاي نمايش در برابر جريان‌هاي گاه و بي‌گاه گرايش به عقلانيت پا پس مي‌كشند... در اين نمايش‌نامه‌ همه گزينه‌ها، در عين نظم و دقت‌شان، به بي‌معنايي تام ختم مي‌شوند. گويي همه‌چيز در بي‌معنايي تمام‌عيار معنا مي‌يابد. نه از مرگ خبري هست، نه از جنايت و نه حتي لحظات ناب عاشقانه. همه‌چيز، مانند سكانس پاياني فيلم باشگاه مشت‌زني در عدم اتفاق فرو مي‌ريزد؛ همه مي‌ايستند و در سكوت و به طيب خاطر فروريختن ساختمان‌ها و نابودي جهان را به نظاره مي‌نشينند...