چندين عامل انگيزه نگارش اين كتاب شد: ابتدا خاطره شخصي‌ام در مورد خواندن چند نمايش‌نامه زنده ياد رادي در دوره نوجواني و جواني. من كه در رشته ادبيات انگليسي تحصيل كرده و نمايش‌نامه‌هاي زيادي از نويسندگان غربي خوانده بودم، سخت تحت تاثير نمايش‌نامه‌هاي او قرار گرفتم و برايم همان جاذبه‌اي را داشت كه نمايش‌نامه هاي خارجي داشتند... ديگر اين‌كه هنگام تدريس در دانشگاه، متوجه آشنايي كم و تقريباً بيگانگي مطلق دانشجويان با تئاتر ايراني شدم. افزون بر آن، مجلات ادبي نيز در آن زمان اصلاً انگار با تئاتر، به‌ عنوان يك ژانر ادبي كه حق زيادي به گردن ادبيات دارد، قهر بودند. با خود انديشيدم كه چگونه بايد اين دانشجويان معصوم، و بعضاً شيفته، با آثار ارزشمند فارسي و ايراني آشنا شوند؟ با خواندن مصاحبه‌ زنده‌ياد رادي، دريافتم كه او نيز چه‌قدر از اين بي‌مهري به تئاتر دل‌شكسته بوده است و همين همدلي سبب شد كه كار خواندن و نوشتن درباره‌ آثار وي را آغاز كنم. كوششي خاضعانه كه آرزو داشتم در زمان حيات آن روان‌شاد به چنين كاري مبادرت ورزيده بودم، ولي براي گرامي‌داشت خدمات فرهنگي و ادبي اين بزرگان هرگز دير نيست.