بيش از چهار قرن است که از پيشرفت علم مي‌گذرد و اکثر فلاسفه و دانشمندان حرفه‌اي درباره‌ي اعتبار فلسفه‌ي طبيعت‌گرايي هم‌چنان بحث و تبادل نظر مي‌کنند. شون کارول نه تنها يکي از فيزيکدانان نظري نامدار روزگاران ماست، فيلسوف نيز هست و از بنيان‌گذاران و حاميان مکتب فلسفي نوپاي طبيعت‌گرايي شاعرانه است. در فلسفه‌ي طبيعت‌گرايي باور بر اين است که قلمرو واحدي براي هستي وجود دارد و آن هم جهان طبيعي است. «شاعرانه» نيز از اين بابت که راه‌هاي گوناگوني براي تبيين سازوکارهاي جهان طبيعي وجود دارد. اصول بنياديـن اين سازوکارها، بي‌طرفانـه هستند و مو لاي درزشان نمي‌رود. اجـزاي تشکيل‌دهنده‌ي ميکروسکوپيک ماده‌ي بي‌جان که قوانين فيزيک بر آن‌ها حاکم است، در ساختـارهاي پيچيده‌اي گرد هم مي‌آيند و انسان‌هاي هوشمند، احساساتي، و آگاه را شکل مي‌دهند. در کتاب تصوير بزرگ ، شون کارول با اتکاء به دانش علمي و به عنوان يکي از فيلسوفان طبيعت‌گراي شاعرانه، به تعدادي از پرسش‌هاي دشوار همه‌ي دوران پاسخ مي‌دهد. آزادي اراده: اگر انسان مجموعه‌هايي از ذرات است که از قوانين فيزيک پيروي مي‌کنند، آيا معني دارد که حق انتخاب داشته باشد؟ اخلاق: منشاء درست و غلط چيست و آيا براي تمايز ميان درست و غلط معيارهاي عيني داريم؟ معني: چرا ما هستيم؟ آيا تأييدي منطقي بر هستي انسان وجود دارد؟ هدف: آيا مفاهيم تکنولوژيکي در توصيف ما از پديده‌هاي طبيعي نقش مفيدي دارند؟ شناخت‌شناسي: آيا علم تنها روش کشف دانش راستين است؟ پيدايش: آيا تقليل‌گرايي بهترين روش درک سامانه‌هاي پيچيده است، يا سطوح مختلفي از توصيف نيز در اين امر سهم دارند؟ آگاهي: پديده‌هاي مربوط به آگاهي چگونه از رفتار جمعي ماده‌ي بي‌جان پديد مي‌آيند؟ تکامل: آيا ايده‌هاي انتخاب طبيعي را مي‌توان به رشته‌هايي غير از زيست‌شناسي تعميم داد، يا بايد تکامل را يکي از زيرشاخه‌هاي نظريه‌ي کلي‌تري از سامانه‌هاي پيچيده به حساب آورد؟ جبري‌گرايي: با توجه به عدم‌قطعيت کوانتومي و نظريه‌ي آشوب، آينده تا چه اندازه جبري است؟