پدر و مادر بودن در ذهن ما مترادف است با دل ‌نگراني دائم و مراقبت سخت‌گيرانه و همراهي با کودکمان در تمام کارهاي روزانه‌اش؛ و معمولاً اکثر ما نيز از پرتوقعي و وابستگي و لوس‌شدن فرزندمان مي‌ناليم و خودمان را قرباني تربيت او تلقي مي‌کنيم. اين نوع والدگري نام‌هاي مختلفي دارد: والدگري افراطي، مستبدانه، هليکوپتري و، احتمالاً آن‌طور که خودمان خوش داريم بگوييم، والدگري کامل و همه‌جانبه! اما پاملا دراکرمن، روزنامه‌نگار آمريکايي، هنگامي که خواسته و ناخواسته با همسرش، سايمون کوپر، به پاريس مهاجرت کرد و فرزندشان متولد شد، متوجه شد که انگار آنجا خبري از والدگري کامل نيست و نه والدين فرانسوي آن‌چنان سخت‌گير و مضطرب‌اند و نه کودکانشان غرغرو و وابسته‌اند. کودکان فرانسوي خواب منظمي دارند، بدغذا نيستند، مؤدبانه رفتار مي‌کنند و البته بازيگوش و سرزنده‌اند. پدر و مادرهايشان نيز عاشق معاشرت و صحبت با فرزندانشان هستند، برايشان زياد کتاب مي‌خوانند و آن‌ها را به کلاس ورزش و نقاشي مي‌برند، اما هرگز نمي‌گذارند با بدخلقي و توجه‌طلبي بيش‌ازحد نظم و تعادل زندگي را بر هم زنند و مهماني‌هايشان را به جهنم تبديل کنند. دراکرمن، با دفتر يادداشتي در دست، چند سال ناظر تمام زواياي رفتار فرانسوي‌ها شد تا راز والدگري آن‌ها را کشف کند، رازي که به نظر او نه در نگاهي متفاوت به پدري و مادري کردن، بلکه در نگاهي متفاوت به معناي کودکي نهفته است. حاصل کار او کتابي است طنزآميز و سرشار از نکته‌هاي ظريف دربار? دو فرهنگ تربيتي بسيار متفاوت.