زشتي در چشم نظاره‌گر است – يا چنين نيست؟ کتاب حاضر به اين پرسش مي‌پردازد تا نشان دهد که آيا زشتي صرفاً ساخته‌ي هن و فرهنگ نيست؟ هندرسون قاره‌ها و قرن‌ها را درمي‌نوردد، از عهد باستان تا دوران مدرن، و قلمروهاي گوناگوني را مي‌کاود -ادبيات، هنر، معماري، موسيقي، اسطوره‌شناسي؛ بسترهاي فرهنگي، تاريخي و زيست‌شناختي؛ افراد و گروه‌هاي انساني- بلکه مفاهيم همواره‌متغير زشتي را ترسيم نمايد، و از تأثير ژرف آن بر تصور عمومي بگويد. «زشتي و زيبايي در عوض آن‌که دوگانه‌اي صرف باشند، گويي بيش‌تر مانند ستارگان دوتايي در ميدان جاذبه‌ي يکديگر مي‌افتد و… به گرد يکديگر مي‌چرخند.» هندرسون سخن از «زشت‌رويان» مي‌راند که در مرز دوگانگي انسان-حيوان جاي مي‌گيرند؛ و از «گروه‌هاي زشت» و رفتارهايي چون مقصردانستن آن‌ها، مقدس‌نمايي آن‌ها، اسکان استعماري آن‌ها، نظامي‌سازي آن‌ها، قانون‌نويسي درباره‌ي آن‌ها، و بهره‌برداري کالايي از آن‌ها؛ و دست‌آخر از «حس‌هاي زشت»: نماي زشت، لمس زشت، صداهاي زشت، بوهاي زشت، مزه‌هاي زشت و… باري، زشتي به اندازه‌ي زيبايي در انسان‌بودن ما سهيم است.