در شعر فارسي، كه نخستين شواهد آن به قرن نهم ميلادي سوم هجري بازمي‌گردد، وزن شعر به شكل سنتي در چارچوب نظريه‌اي توصيف مي‌شود كه خليل‌بن احمد براي شعر عربي به دست داده است. در واقع شعر فارسي و شعر عربي نظام وزني مشتركي دارند، كه بر كميت (بلندي يا كوتاهي) هجاها استوار است. بنابراين، اين دو سنت شعري اصول مشتركي در وزن دارند.