نخست، نويسنده شدن معادل پرورش خلق و خوي نويسنده است، كه ابدا به معناي القاي حالات عجيب و كولي‌وار نيست. كاملا بعكس، اگر واقعا چنين خلق و خويي وجود داشته باشد، نشان مي‌دهد كه شخصيت نويسنده به راه خطا رفته و به بيراهه كشيده شده است. مي‌گويم اگر واقعا وجود داشته باشد، زيرا در بسياري از مواقع، آنچه شخص عادي بخشي از وجود هنرمند مي‌پندارد، فقط در نگاه بيننده وجود دارد، نه در شخصيت هنرمند. در نتيجه مي‌پندارد هنرمند خود را محق مي‌داند كه قواعد اخلاقي را زير پا بگذارد. هر چند چنين نيست. كسي كه واقعا مي‌خواهد نويسنده شود، به آنچه عامه درباره هنرمند مي‌گويند توجه نمي‌كند.