شعر، به عنوان بستري كه بخش بزرگي از انديشه‌هاي ايراني در آن جاري شده و به نمايش درآمده، از ابتدا دو شاخه را شاهد بوده است، ‌شاخه‌اي كه بناي آن تمركزگرايي در انديشه و عمل بوده و شاخه‌اي كه بر تكثر تكيه داده است. اين دو جريان از گذشته‌هاي دور شكل گرفته و در شعر معاصر خود را نمايان ساخته است. كتاب «ايدئولوژي و ادبيات» شامل مقاله‌هايي است كه در چارچوب جامعه‌شناسي ادبيات، سعي دارد نشان دهد كه بخش بزرگي از انديشه‌هاي شاعراني كه از رهايي و آزادي و انسان متعالي و جامعه آرماني سخن مي‌گفتند و در برابر استبداد قرار داشتند، خود عميقا مستبد و مبتني بر تمركزگرايي بوده‌اند.