مادامي كه ما «ايرانيان» خود را برتر و بالاتر از ساير اقوام و ملل دانسته، براي خويش جايگاه و پايگاهي آسماني و ثريايي قائل گشته و گوش شنوايي براي شنيدن حقايق تلخ ولي غيرقابل انكار نداشته باشيم، نه تنها نمي‌توانيم به ارزيابي و جمع‌بندي كامل و جامعي از نقاط قوت و ضعف خويش در قياس با ساير ملل و جوامع دست يابيم، بلكه هر روز بيش از روز پيش رو به سوي افول و كژي راه مي‌سپاريم. آنچه مسلم است هر موقع كه ديگران نقدمان كرده‌اند، ما «ايرانيان» با جان و دل اين نقدها را پذيرفته اما از بد روزگار تا نويسنده‌اي ايراني از خصايص و خلقياتمان ناليده، او را در نهايت تندي از خويش رانده و تكفيرش نموده‌ايم. از ماست كه بر ماست تلنگري است بر پيكره ما «ايرانيان» با هدف ايجاد تغييراتي مثبت و سازنده و در نهايت پيمودن راه تعالي و توسعه.