اين روزها كمتر درباره شفقت و مهرباني مي‌شنويم. اديان تاكيد مي‌كنند كه شفقت معيار معنويت حقيقي است اما برخي گمان مي‌كنند كه خود دين باعث همه جنگ‌ها بوده است. علت اصلي اين منازعات اغلب آز و حسد و جاه‌طلبي است. تروريستها از دين براي توجيه شرارت و قساوت استفاده مي‌كنند.كليساي كاتوليك سوء‌استفاده جنسي كشيشان و در نتيجه مصائب زنان و كودكان را ناديده مي‌گيرد. برخي رهبران ديني مانند سياستمداران سكولار رفتار مي‌كنند. در بيان عمومي خود كمتر از مهرباني و شفقت سخن مي‌گويند و مناقشات فرهنگي و اعتقادي يا سياسي را معيار و ميزان دين حقيقي قلمداد مي‌كنند. با اين حال كمتر زماني مانند اكنون به صداي شفقت‌آميز دين نيازمند بوده‌ايم. جهان به طرز خطرناكي دوقطبي شده‌ است. نتيجه نامتوازن بودن نگران‌كننده قدرت و ثروت، خواري، بيگانگي، رخوت و خشم فزاينده‌اي است كه در قساوت تروريسم فوران مي‌كند. ما درگير جنگ‌هايي هستيم كه نه قادريم به آن‌ها پايان بخشيم و نه مي‌توانيم در آن‌ها پيروز شويم. اما آيا مهر و شفقت از اين توانايي برخوردار است كه مشكلات به‌ ظاهر حل ‌نشدني زمانه ما را حل كند؟ آيا اين فضليت حتي در عصر تكنولوژي امكان‌پذير است؟