نه داستاني عاشقانه و نه داستان احساسات؛ اديپ، بيش از هر چيز، تجربه ميل مفرطي است که کودک نسبت به والدينش از سر مي‌گذراند: آتشي که در جان کودک مي‌افتد و تا آخرين نفس‌هايش در او زبانه مي‌کشد. اين آتش‌فشان اديپي پس از شکل‌گيري در کودکي و تشديد در نوجواني هرگز به‌طور کامل خاموش نمي‌شود. بعدها، در بزرگسالي، سر هر بزنگاه پرتنش، به‌هنگام هر نزاع عاطفي، از نو فوران مي‌کند. خوان‌ ـ‌ داويد نازيو، يکي از شاگردان برجسته ژاک لاکانِ پرآوازه، در کتاب کوتاه اديپ: ميل آتشين کودک، از راه تمايزگذاري بين «اديپِ پسر» و «اديپِ دختر»، بحث‌هاي گيرا پيرامون «عقده اديپ» به‌طور عام و ارائه گزيده‌هايي از متون فرويد و لاکان، «عقده اديپ» را به‌منزله افسانه‌اي مربوط به خاستگاه هويت جنسي‌مان در مقام مرد يا زن و نيز خاستگاه رنج روان‌نژندانه‌مان شرح مي‌دهد.