در طول قن بيستم، صد‌ها ميليون نفر براي ديکتاتورهاي‌شان هورا کشيدند، حتي آن هنگام که در مسير بردگي گام مي‌گذاشتند. ديکتاتور‌ها اغلب با تصفيه‌هاي خونين و فريب و تقلب و تفرقه‌اندازي قدرت را تصرف کردند، اما در بلندمدت کيش شخصيت کارآمدترين شيوه است. ديکتاتور‌هايي که دوام آوردند معمولا بر دو ابزار قدرت تکيه کردند: کيش شخصيت و وحشت. هر ديکتاتوري بايد در دل مردمش ترس بکارد، اما اگر بتواند آنان را وادارد که ستايشش کنند احتمالا مدت بيش‌تري دوام خواهد آورد. اين کتاب مي‌خواهد کيش شخصيت را در جاي اصلي خود قرار دهد، در قلب استبداد. در ديکتاتوري‌ها وفاداري به يک فرد مهم‌ترين چيز بود.ديکتاتور‌ها به مردم‌شان دروغ مي‌گفتند، ما آن‌ها با خودشان هم دروغ مي‌گفتند، آنان مدام يا گرفتار تکبر بودند يا پارانويا، و در نتيجه به تنهايي تصميماتي مي‌گرفتند که پيامد‌هاي مخربي داشت و جان ميليون‌ها آدم را گرفت...