شايد بدوا غريب به نظر برسد اگر نوشته هاي ترانه حبيب را ذيل دسته ي حسب حال طبقه بندي کنيم،زيرا او در هيچ يک از آثارش مستقيما از زندگي شخصي خود سخن نگفته است.اين آثار حتي از نقطه نظر ژانر نيز رئاليستي نيستند و نسبت اوليه آن ها با واقعيت نسبتي گنگ و دور مي نمايد.اما،به عقيده من،اين آثار ماهيتي زندگي نامه اي دارند و حسب حال اند:حسب حالي اي که نويسنده آن در کشاکش بين گفتن و نگفتن،در جدال ميان آشکارگي و پوشيدگي،در نبرد ميان خلوت و جلوت،سرانجام و ناچار،راه به خيال محض برده است.او راوي روياهايي است که زبان از بيان آن عاجز است:«من گنگ خواب ديده و عالم تمام کر...»