تاسيس باشگاهي براي سيگاري‌ها فكر تازه‌اي نيست. در انتهاي قرن نوزدهم تعدادي باشگاه ويژه سيگاري‌ها در لندن وجود داشت كه همگي هم پررونق بودند. اين باشگاه‌ها «ديوان» خوانده مي‌شدند... ديوان از نطر لغوي ريشه در زبان انگليسي باز كرده و معنايش از مجموعه اشعار به بارگاه و بعد به اتاقي كه يك سمتش به حياطي با صفا باز باشد و بعد به يك جور مبل تغيير كرده، در مقطعي هم بر باشگاه ويژه سيگاري‌ها دلالت مي‌كرده و به خوبي نشان مي‌دهد چگونه از يك نقطه عزيمت يكسان، در اين مورد يك كلمه، مي‌توان به چيزهاي متفاوتي رسيد و از منشا اوليه‌اش فرسنگ‌ها دور شد. ديوان‌هاي اواخر قرن نوزدهم مكاني بودند براي جنتلمن‌هاي انگليسي تا در آرامش سيگار بكشند. اين باشگاه‌ها همچنين محلي بودند براي در امان ماندن از زن‌ها كه عضويت‌شان مطلقا ممنوع بود. اما حالا كه در پايان قرن ديگري هستيم، همه چيز فرق كرده. سيگار دموكراتيزه شده... سيگار به اعتياد علني قرن بدل شده، اعتراف بين‌المللي به اين كه تنفس هوا به خودي خود كافي نيست.