انتوني برجس در رمان 1985 با نثري متهورانه، دو پاسخ در دو بخش به هزار و نهصد و هشتادوچهارِ اُروِل مي‌دهد. بخش اول تحليل دقيقي است که برجس با استفاده از گفت‌وگويي خيالي دريچه تازه‌اي بر آنچه «فرامين آخرالزماني براي دهشتناک‌ترين ترس‌هاي ما» ناميد، باز مي‌کند. بخش دوم، متن رمان برجس است که در 1978 نوشته شده و بيان ديدگاه او درباره مدينه ضاله است. برجس حال و آينده را با هم مي‌آميزد و وضعيتي را به تصوير مي‌کشد که در آن کشاکش کارگران و کارفرمايان و اعتراضات مدنيْ با نظارت همه‌جانبه، نگراني‌هاي امنيتي و سلطه تکنولوژي رقابت مي‌کنند تا آدمي بفهمد به‌جاي زيستن بايد رنج کشيد.