کلیله و دمنه در اصل کتابی هندی است که در زمان ساسانیان به ایران آورده شده است. این کتاب شامل حکایت‌های متنوع و پندآموزی است که بیشتر از زبان حیوانات گفته شده است. حکایت‌ها ساده و پرمعنی است و هرکدام نکته‌های ظریف و مهمی را بیان می‌کند. نام کتاب از دو شغال به نام های کلیله و دمنه گرفته شده است. بخش بزرگی از کتاب به داستان این دو شغال اختصاص دارد. در قرن ششم هجری قمری یکی از دبیرهای دربار غزنوی، نصرالله منشی، آن را از زبان عربی به فارسی برگرداند. او در فارسی و عربی استاد بود و با مهارت زیادی این کار را انجام داد. کتاب را گسترش داد و با نثر بسیار زیبایی آن را نوشت. این کتاب شامل پانزده باب است. کلیله و دمنه در طول سال‌ها به زبان‌های مختلفی ترجمه شده و همیشه مورد توجه ادیبان و سخنوران بوده است. می‌گویند این کتاب مجموعه‌ای از دانش و حکمت است که مردمان قدیم آن را جمع آوری کردند. بعد هم آن را برای فرزندان‌شان به میراث گذاشتند. در طول قرن‌ها آن را می‌خواندند و گرامی می‌داشتند و از آن حکایت‌ها درس‌های زندگی می‌آموختند.