آيزاك باشويس سينگر، برنده جايزه نوبل ادبيات 1978، يكي از داستان‌سرايان بزرگ قرن بيستم است. در داستان‌هاي او، اخلاقيات مذهبي و آگاهي اجتماعي با تحليل انگيزه‌هاي شخصي به هم آميخته است. آثارش غالبا شكل حكايات تمثيلي دارد يا بر مبناي سنتي متعلق به قرن نوزدهم در روايت شكل گرفته است. سينگر عميقا دل‌مشغول رويدادهاي زمانه خويش و آينده و فرهنگ جامعه خود است. دنياي داستان‌هاي او دنياي يهوديان اروپاي شرقي است ـ دنيايي بسيار غني و در عين حال بسيار فقير، عجيب و غريب و در عين حال آشنا با همه تجربه‌هاي بشري. اين دنيا اكنون از ميان رفته. از ريشه درآمده و خاك شده. ولي در نوشته‌هاي سينگر، در روياهاي او جان مي‌گيرد، روشن و آزاد از توهم. در اين داستان‌ها، واقعيت و خيال تغيير شكل مي‌دهند. قدرت الهام به ياد ماندني سينگر مهر واقعيت را بر خود دارد، و واقعيت از طريق رويا و خيال به حوزه ماورا‌لطبيعه بركشيده مي‌شود كه در آن هيچ چيز ناممكن و قطعي نيست.