موزه، که نامش را از عبادتگاه الهه ‌هاي يوناني هنر و صنعت الهام گرفته ‌ايم، مکاني است براي عموم، براي پير و خُرد و جوان، براي چابک و کند، براي بيمار و صحتمند. جاييست که مي‌ تواند آثاري زير آسمان باز، روي بتن، در دل سنگ، فرش، خاک يا آب داشته باشد. مي ‌شود در آن بسيار آرام قدم زد، پا تند کرد، خيره ماند، لبخند زد يا خسته شد. مي‌ شود مسواک ‌نزده، گشنه و تشنه در آن به جلو و عقب تاب خورد يا جلوِ هوس لمس‌ کردن را گرفت. مي‌ شود در آن با بي ‌شمار اشياي بي‌جان عکس گرفت و حتي يک ‌بار هم عکس‌ ها را نگاه نکرد. ژان‌ ميشل ريب و آثارش، مانند همين موزه ي کتاب، شگفت ‌آور، تکان‌ دهنده و پرشورند. اين چند صفحه فرصتي ‌ست در قطار، مترو يا اتوبوس، روي مبل راحتي يا زير کرسي، در اداره يا مدرسه و دانشگاه، تا با شخصيت‌ هاي او در موزه ‌اش هم‌ قدم شويم.