تجربه کردن، يورش بردن بر ناشناخته است. اتفاقي که پس از وقوع مي توان چارچوب هايش را مشخص کرد. تئاتر تجربي در پي پژوهش شکل هاي تازه و مفاهيم نو و حتا ارتباطي نو است. اين تئاتر از نظر زيبايي شناسي به دنبال شکل هاي انقلابي است و اينگونه، هنر نمايش را از ريشه مورد پرسش قرار مي دهد و درباره ي اهميت وجودي و کارکردهاي آن به يک تعريف، منطبق بر روزگار خود دست پيدا مي کند. بسياري از منتقدين، گروتفسکي را شاخص ترين هنرمند تئاتر تجربي جهان مي دانند. او در تمام دوران کاري خود، کاوشگرانه به دنبال يافتن پاسخي براي اين پرسش بود که «تئاتر چيست؟ و چه کار کردي دارد؟» او پس از سال ها تحقيق و پژوهش و مطالعه دريافت که تئاتر مي تواند بدون گريم، لباس، دکور، حتا صحنه، نورپردازي و تأثيرات صوتي وجود داشته باشد، اما بدون رابطه ي بين تماشاگر و بازيگر نه. او اين رابطه ي اساسي، اين مواجهه را «تئاتر بي چيز» ناميد. از نظر گروتفسکي، بازيگر همچون راهبي مقدس است که يک مناجات دراماتيک مي آفريند و تماشاگر را به درک اين تجربه هدايت مي کند. او بر اين باور بود که هدف تئاتر، اين است که از حدود مرزهاي ما فراتر رود، محدوديت ها را کاهش دهد، خلأهاي ما را پر کند و ما را به کمال برساند. اين کتاب مروري بر زندگي هنري، مراحل کاري، تمرينات و مطالعات تئاتر و فراتئاتر يرژي گروتفسکي است.