وهب بن عمر که به بهلول شهرت دارد از دانشمندان زمان خود بوده است. کلمه «بهلول» در عربي به معني مرد خندان و يا کسي که خوبي‌هاي زيادي دارد،است.بهلول در شهر کوفه متولد شد. او از دوست‌داران اهل بيت (ع) و مخصوصا امام جعفر صادق(ع) بود. او شاگرد امام(ع) بود. بهلول در زمان حکومت هارون الرشيد که يکي از خليفه‌هاي عباس بود زندگي مي‌کرد.هارون الرشيد به شدت از امام(ع) مي‌ترسيد.بنابراين نقشه‌اي کشيد تا امام را به شهادت برساند.او از هالمان بغداد که بهلول هم يکي از آن‌ها بود خواست تا بگويند که امام قصد دارد بر عليه حکومت او قيام کند و بنابراين،به شهادت رساندن او واجب است. بهلول اين کار را نکرد و از امام خود کمک خواست. امام هم به او پيشنهاد کرد تا خود را به ديوانگي بزند تا هارون کاري با او نداشته باشد. حکايت‌ها و گفته‌ها و شعرهاي بهلول، پر از پندهاي اخلاقي و ديني و اجتماعي است. حاضر جوابي‌هاي او بسيار ظريف و حيرت‌انگيز است. بهلول در سال 190 هجري قمري در شهر بغداد از دنيا رفت.