گوته يک قديس آسماني نيست اما بي ترديد يک برگزيده زميني ست تا با نبوغ زبده خود، اشارتي به نام متبرک آسماني باشد. او در گستره دلنواز ادبياتي که به زبان آلماني آفريد حتي يک لحظه از جستن حقيقت در پس طبيعت که محضر خدا باشد باز نماند. گوته در اينجا در مسند فرزانگي پيرانه جان والايي که اسوه هنر و حکمت ناب غرب است براي مدت حدود ده سال سرسلسله هاي راستين و مشترک هنر، زندگي، طبيعت و علم را براي جوان صافدلي که اکرمان باشد روشن مي کند و دانش را از سطح صرفاً متعين طبيعت اشياء و هستي به معارج حقيقت فرازميني متصل مي سازد تا جريان معنوي را به کنجکاوي در کشف انتظام قوانين طبيعي بپيوندد.