باد نوپاي بهاري وزيدن گرفته بود. آن قدر تازه و باطراوت که گويا از مزرع خاطرات مي گذشت نه از خيابان هاي تاريک و دلگير. مي وزيد و بر بالاي درختان زمزمه ميکرد و عشقه هايي را که نماي ساختمان اصلي را پوشانده بود، با خود اين طرف و آن طرف مي برد. باد با خودش نغمه هاي بسيار داشت اما به گوش هر شنونده اي همان را مي خواند که در قلبش بود. (از متن کتاب)