اين کتاب هم عجيب است و هم پر از حکمت. آرزو داشتم وقتي پسري کوچک بودم آن را به من مي‌دادند، ولي احتمال مي‌دهم آن موقع در نظرم کتابي ‌گيج‌کننده يا حتي خسته‌کننده مي‌آمد: مقاله‌اي درباره‌ي شيوه‌ي زندگي‌کردنمان در قالب کتاب که متن آن با داستان پسري مدرسه‌اي در ژاپن پيش از جنگ جهاني دوم قطع مي‌شود ـ پسري که با دوستي و زورگويي روبه‌رو است ـ يا داستاني درباره‌ي بزرگ‌شدن، شجاعت، بزدلي، طبقه‌هاي اجتماعي و دريافتن اين‌که چه کسي هستي، که متن آن با مقاله‌هايي درمورد شيوه‌ي انديشيدن علمي و اخلاقيات فردي جا‌به‌‌جا قطع مي‌شود. بعضي وقت‌ها کتاب‌هايي که به نظرمان عناصري متضاد در خود دارند به اين دليل لذت‌بخش‌اند که بدون هرکدام از اين بخش‌ها کتابي سطح پايين‌تر خواهيم داشت. (کتاب موبي‌ديک، نوشته‌ي هرمان ملويل،‌ شامل يک داستان درمورد جست‌وجويي از پيش شکست‌خورده براي شکار نهنگ سفيد است. درعين‌حال کتاب شامل مقاله‌هايي است درمورد نهنگ‌ها و شکار آن‌ها. بعضي افراد بخشي از داستان را دوست دارند و بعضي بخش ديگر را. من از اين لذت مي‌برم که کتاب شامل هر دو بخش است. دو بخشي که باهم در کشاکش‌اند و هريک آگاهي‌مان را از بخش ديگر بيشتر مي‌کند و اگر هرکدام حذف شود، جذابيت کمتر خواهد شد.) در چطور زندگي مي‌کنيد؟ کاپر، قهرمان ما، و دايي‌اش راهنمايمان در علم، اخلاق و انديشيدن‌ هستند. در مسير، آن‌ها ما را از ميان داستاني مدرسه‌اي که در ژاپن سال 1937مي‌گذرد به قلب سؤال‌هايي مي‌برند که لازم است درمورد شيوه‌ي زندگي‌کردنمان از خودمان بپرسيم. ما خيانت را تجربه خواهيم کرد و روش ساخت توفو را ياد خواهيم گرفت. ما ترس را بررسي خواهيم کرد و اين را ‌که هميشه در حد تصور خودمان زندگي نخواهيم کرد. از شرم خواهيم خواند و اين‌که چطور با آن روبه‌رو شويم. درباره‌ي نيروي جاذبه و شهرها خواهيم آموخت و بيشتر از هر چيز ياد خواهيم گرفت درمورد چيزها فکر کنيم تا آن‌طور که نويسنده‌ي بزرگ، تئودور استرجن، مي‌گويد «سؤال بعدي را بپرسيم».