کتاب پيش رو اثري است درباره‌ي مسئله‌ي ايمان و گناه، پژوهشي مختصر در حوزه‌ي الهيات فلسفي که در بخشي از آن اين‌گونه آمده است: اضطراب حاصل گناه است. اين وضعيت گناهکار در عالَمي است که براي خود ايجاد مي‌کند، يعني عالَم تنهايي. بايد بپذيريم که روح به‌سادگي خود را فاسد مي‌کند. شخصيت بي‌آنکه دليلي بيروني داشته باشد خود را تباه مي‌کند. هيچ‌چيزي در نظام طبيعي عالم، هيچ‌چيزي در سرشت انسان وجود ندارد که بتواند خودستايي، حسد، نخوت، غرور و مانند اينها را توضيح دهد. هر چقدر هم که رازآلود به‌نظر برسد، بايد گفت که عامل تباهي روح فقط خودش بود که خواست تا خود را بدون هيچ توصي? بيروني دوست داشته باشد. گرايش اجتناب‌ناپذير ظاهري به انجام اين کار را، اگر به آن توجه کنيم، مي‌توانيم «گناه نخستين» بدانيم. آغاز گناه را بايد به اين شيو? فهم‌ناپذير «فاقد علت» دانست. تنها با درک اين حقيقت مي‌توانيم به‌درستي براي رويارويي با انحراف ظريف شخصيت آماده شويم که اکنون با آن مواجه هستيم.