پساحقيقت صرفاً دروغ نيست. وقتي کسي به شما دروغ مي گويد، مي‌داند که کار بدي مي‌کند و دانسته فريبتان مي‌دهد، ولي براي آنکه حرف‌هايش را باور کنيد، به شما احترام مي گذارد. ولي در پساحقيقت، شخص دروغ مي گويد، بي آنکه مسئوليت دروغ‌گويي‌اش را بپذيرد. زيرا برايش مهم نيست حرف‌هايش را باور کنيد يا نکنيد. آن‌قدر قدرتمند است که با دروغ‌هايش بر واقعيت سلطه مي يابد، همچون سياست‌مداري که از دروغ‌گويي خجالت نمي‌کشد و ابايي ندارد. پساحقيقت به پستي کشاندن حقيقت به‌وسيله سياست است. پيشافاشيسم است که مردم را آماده سلطه‌پذيري و فرمانبري مي‌کند. پساحقيقت تازگي ندارد. آنچه جديد است به‌کارگيري‌اش در رسانه‌هاي اجتماعي و جمعي است که قدرتش را صدچندان کرده. در چنين فضايي احساسات بر شواهد عيني مي‌چربد. دنيايي ساخته مي شود پر از "اخبار جعلي" که مردمانش گرفتار "قفس‌هاي اطلاعاتي" هستند. در دنياي پساحقيقت مي بينيم که چطور خانه‌مان در آتش مي‌سوزد و آبي براي فرونشاندنش نيست مگر آگاهي.