به عنوان يك پژوهشگر در حوزه ي مسايل خاورميانه،همواره شيفته لحظه اي اميدواركننده در تاريخ اين منطقه بوده ام.در اواخر دهه 1940 و اوايل دهه 1950،زماني كه امپرياليسم اروپايي به پايان رسيده بود و منطقه در آستانه ي يك بيداري سياسي جديد قرار داشت،مردم خاورميانه و هم پيمانان آنها در سراسر جنوب جهاني كه از بند استعمار آزاد شده بودند،براي نوسازي جوامع و اقتصادهاي خود مصمم به نظر مي رسيدند و با يافتن افقي فراتر از اختلافاتشان،تلاش مي كردند تا براي رسيدن به آينده اي مشترك و بهتر متحد شوند.