از جمله محدوديت‌ها و موانع پژوهشي در عرصه مطالعات هنر اسلامي، شيوه توصيف‌محور مستشرقين و نگرش انتزاعي سنت‌گرايان است كه تفكر و مواضع پژوهشگران را به سمت سستي، خنثي‌شدگي و نگرش‌هاي كلي سوق مي‌دهند و قدرت نقد و نگرش‌هاي اجتماعي و فرهنگي در اين قلمرو مطالعاتي را از آن‌ها سلب مي‌كنند و با اسطوره‌اي جلوه دادن نظريه‌ها و نوشتارهاي متعدد حكمي و عرفاني و نيز گرايش‌هاي بنيادگرايانه افراطي در هنر، فضايي را ايجاد كرده‌اند كه گويي گفتمان هنر اسلامي از جمله قلمروهاي نقدناپذير است. نويسنده با نگاهي انتقادي به تعاريف و رويكردهايي كه چيستي هنر اسلامي را تبيين كرده‌اند، كوشش كرده است تا با آشكار ساختن سفسطه‌هاي تفسيري برخي از گفتمان‌ها، تصوير روشن‌تري از فرايند مطالعات نظري در عرصه هنر اسلامي ارائه دهد.