چرا نويسنده‌اي چون پيكو آير كه تمام عمرش را از اتيوپي تا كوبا و كاتمانادو و باقي نقاط دنيا در سفر و تكاپو بوده، به اين باور كه ساكت و آرام نشستن در يك اتاق مي‌تواند حد نهايت ماجراجويي باشد؟ او پاسخ اين سوال را در كتاب هنر ارامش مي‌دهد؛ كتابي كه به درستي و همان‌طور كه عنوان فرعي‌اش مي‌گويد، يك «ماجراجويي در سفر به ناكجا» به‌ شمار مي‌رود. آير در اين كتاب درباره‌ي كساني تحقيق مي‌كند كه زندگي‌شان را وقف يافتن آرامش كردند؛ از جمله لئونارد كوهن خواننده‌ي سرشناس جهاني، كه لذت‌هاي ناشي از زندگي تجملاتي‌اش را فرو گذاشت و در صومعه‌اي واقع در كوهستان به تمرين ذن پرداخت. همچنين متيو ريكارد كه با داشتن دكتراي ميكروبيولوژي، حرفه‌ي آتيه‌دارش را رها كرد تا يك راهب تبتي شود. شخصا نه در كليسايي عضو هستم نه در فرقه و مسلكي؛ هرگز در هيچ گروه مديتيشن و يوگايي (و در كل هيچ گروهي) عضو نشدم. اين كتاب درباره‌ي اين است كه چطور آدم سعي مي‌كند مراقبت عزيزانش باشد، كارش را انجام دهد، و در اين دنياي عجول و ديوانه‌وار جهت حركتش را حفظ كند. اين كتاب را عمدتا كوتاه نوشتم، تا بتوانيد در يك نشست بخوانيد و بلافاصله برگرديد سراغ زندگي پرمشغله (و احتمالا زيادي پرمشغله‌ي) خودتان.