با سيطره هردم فزاينده منطق سرمايه داري بر دوران متاخر و هم زمان با بسط ايدوئولوژي هاي همسو با اين وضعيت، خواه ناخواه تمام سپرهاي اجتماعي و فرهنگي دستخوش تغييرات بنيادين مي شود و در اين ميان با هرچه انتزاعي تر شدن وابستگي اين سپهرها به كليت برسازنده نظام اجتماعي، لاجرم واقعيت برجامانده از آن ها نيز به تل هاي بي معنا و گاها فرسوده اي تبديل مي شود كه گويي از اساس واجد معاني اي خود آئين با كليتي انضمامي بوده اند.