استاد ماذر مي گفت؛ «اگر براي دلت قدمي برنداري، هميشه پشيمان خواهي ماند و آنگاه افسوس هرگز رهايت نمي کند»! درست که من هر وقت از قلبم فرمان برده بودم نصيبي جز بدبختي نداشتم، اما بايد به حرف استاد ماذر عمل مي کردم تا بتوانم روزي جانشين او شوم و محافظ اهل وادي چه اينکه هميشه چيزي در وجودم به من نهيب مي زد؛ «هبذول ... تو بايد حافظ وادي باشي و جان همه وادي نشينان را نجات بدهي»!