اين كتاب به بررسي انديشه‌هاي هايدگر در باب معماري مي‌پردازد. اين فيلسوف شهير آلماني تاثير شگرفي بر حوزه‌ي فلسفه‌ي پديدار شناسي داشته است كه ترجمان اين رويكرد در حوزه‌ي نظريه و پراكتيس معماري، بسيار تاثيرگذار بوده است. پيتر زومتور، استيون هال، هانس شارون، كريستين نوربرك شولتز، يوهاني پالاسما و ... از جمله اين افراد هستند. هايدگر يك افق معنايي ديگري از هستي و يك دستگاه معرفت‌شناسي مستقلي را به ما معرفي مي‌كند كه در پرتو آن مي‌توان به پرسش هستي و چيستي هستي پرداخت، در رابطه با آن انديشيد و يك گشودگي خاصي نسبت به هستي پيدا كرده و به معنويتي بسيار زيبا و شاعرانه دست يافت. اين فيلسوف چه دغدغه‌هايي را در ارتباط با معماري بيان كرده است؟ چرا بسياري از معماران، پيگير ديدگاه‌هاي او بودند؟ هايدگر، روش‌ها و رويكرد‌ها و رسومات حاكم بر پراكتيس‌ حرفه‌اي در معماري را به چالش كشيد. بر اساس گفته‌هاي او، در ابتداي امر، دريافت پاسخ از طريق تجربيات حسي منجر به اقامت‌گزيني در محيط مي‌گردد. و تنها پس از آن است كه انسان‌ها تلاش مي‌كنند تا نگرش‌ها و رفتارهاي خود را از طريق علم و تكنولوژي مورد تدقيق قرار دهند. در حالي كه افراد مرتبط با صنعت ساختمان از قبيل مهندسان و نقشه‌برداران در تلاشي وسيع براي جمع آوري داده‌هاي اطلاعات هستند، مسلما وظيفه‌ي اصلي معماران در تجربه‌ي انساني مي‌باشد. مدل معماري هايدگر بر كيفيت‌بخشي به تجربه‌ي انسان متمركز شده بود. او ساختمان و سكني‌گزيني را در هم ادغام كرده است و از اين طريق معماري بومي يا مردمي را در كنار معماري رسمي موجود در كتابها و ژورنال‌ها مورد تجليل قرار داد تا بتواند نوعي از معماري را بشناساند كه بيشتر در داخل خانه‌هاست و زندگي در آن جريان دارد تا اين‌‌كه بخواهد به صورت يك محصول توليد شده و نهايي در آمده باشد.