شمع را که خورشید هدیه می‌دهی، از سر انگشتان سوخته‌ات می‌فهمد که چند یلدا را، با کبریت‌های نمور و یکی سنگ چخماق سر کرده‌ای. برگ را که به جنگل هدیه می‌دهی، به نیم نگاهی در می‌یابد چند بارت به خاک افکنده‌اند، صحرا زادگانی که قیم درختانند.