در جريان اصلي زبان‌شناسي، که با فردينان دو سوسور آغاز مي‌شود، رابطه ميان آواي واژه‌ها و معاني آن‌ها رابطه‌اي يکسره قراردادي است. پديده زبان‌شناختي «نمادپردازي آوايي» پيوند مستقيم و غيرقراردادي ميان آوا و معناي واژه است. بيش از يک‌صد سال است که اين پديده در معرض پژوهش زبان‌شناسان بوده و ابعاد مختلف آن بررسي شده است. اما شاعران و نويسندگان از ديري پيش از آن، از اين پديده زبان‌شناختي جالب در آثار ادبي خود بهره مي‌برده‌اند. کتاب حاضر، در چهار فصل، درباره رابطه ميان واژه و معناي آن به بحث مي‌پردازد، تاريخچه مطالعات مختلف درباره نمادپردازي آوايي را به‌تفصيل مرور مي‌کند، نظريه‌هاي پيشنهادي در تبيين اين پديده را وارسي و نقد مي‌کند، و سرانجام مي‌کوشد تا نخستين‌بار بر پايه نظريه استعاره مفهومي در زبان‌شناسي شناختي، چرايي رخداد اين پديده را تبيين کند.
