عرفا در پرداختن به ظواهر شريعت به دو گروه تقسيم مي‌شدند. گروه اول كساني بودند كه در بي‌اعتبار شمردن ظواهر قرآن راه افراط را در پيش گرفتند. گروه دوم كساني بودند كه ظواهر قرآن را براي عده‌اي لازم و قابل اجرا مي‌دانستند. اين گروه معتقد بودند اگر كسي تصور كند حقيقت و شريعت در تقابل با يكديگرند، يا ظاهر و باطن قرآن با يكديگر سازگاري ندارند به كفر نزديك شده است. زيرا ظواهر قرآن براي اكثريت مردم قابل اجراست. ولي باطن قرآن كه همان اسرار الهي است، خاص مقربان خداست. زيرا مردم عادي از درك آن عاجزند. آنها معتقد بودند انبيا و اوليا حقايق الهي را به صورت دٌر‎ در صدف نهاده‌اند، تا آنهايي كه استعداد درك حقايق را دارند بتوانند از آن استفاده كنند. از نظر آنها همه استعداد قبول اسرار الهي را ندارند. اين اسرار، امانت الهي است و بايد به اهلش سپرده شود و از نامحرم مخفي بماند.