انوئل پوييگ (1932-1990) در يکي از شهرهاي کوچک، غم‌زده و فلاکت‌بار آرژانتين به دنيا آمد. در رشته‌ي فلسفه درس خواند و سپس تحصيلات خود را در رشته‌ي کارگرداني سينما در چينه چيتاي رم دنبال کرد و آنجا در کلاس کارگرداني با «دسيکا» و در کلاس فيلم‌نامه‌نويسي با «زاواتيني» هم‌درس بود. او کارهاي گوناگوني را تجربه کرد و در نهايت به اين دريافت از خود رسيد که زندگي در شهر کوچک دوران کودکي‌اش يگانه منبع الهام خلاقانه‌ي او براي نوشتن داستان‌ها و رمان‌هايش است. پوييگ اين رمان را در دو فصل نوشته است. رماني که در آن آقاي راميرز، پيرمرد هفتادوچهار ساله‌ي آرژانتيني در آسايشگاهي در نيويورک و لري، مرد جوان سي‌وشش‌ ساله‌اي که مسئول هل‌دادن صندلي چرخ‌دار پيرمرد است، گفت‌وگوهاي جذاب و گيرايي با هم دارند. راميرز و لري درباره‌ي موضوعات گوناگون صحبت و خاطرات و خيالات بسياري را با هم مرور مي‌کنند. مانوئل‌پوييگ‌ در ژوييه‌ي‌1990 چشم ‌از جهان‌ فرو بست‌. مرگ‌ اين ‌نويسنده‌ي‌ شگفت‌انگيز در پنجاه‌وهشت‌‌سالگي‌ و در اوجِ قدرتِ آفرينندگي‌ از خُسران‌هاي‌ بزرگ‌ قرن‌ بيستم‌ به ‌شمار مي‌رود.