امروزه مي دانيم که روان شناسي با ادعاي تفسير و آسيب شناسي مشکلات و ارائه ي راهکارهاي مختلف به تمام عرصه هاي زندگي ما از روزمرگي گرفته تا قلمرو خانواده سازماندهي محيط کار شرکتهاي خدماتي ،تبليغاتي نهادهاي مدني و….. ورود کرده است. اما آيا اين گفتمان موفق بوده و آيا به نجات انسان مدرن کمک کرده است؟ در بخشي از اين کتاب مي خوانيم روانشناسي از ديدگاه نقد گرايانه ي مدرنيته، بيان فردگرايي اتميستي است و همان بيماري هايي را که مدعي شفادادن آن مي باشد. ايجاد و يا تشويق مي کند بنابراين در حالي که روان شناسي ظاهرا به مشکلات فزاينده ي ما در ورود يا ماندن در روابط اجتماعي مي پردازد و به راه حل کمک مي کند در واقع تشويق مي کند که نيازها و ترجيحات خود را مهم تر از تعهدات خود نسبت به ديگران بدانيم. الکساندر کويره: تراژدي روح مدرن عبارت از اين است که معماي جهان هستي را حل کرده است اما آن را با معماي خودش جايگزين مي کند.