«قربانت شوم! نامه‌ي نامي آن برادر عزيز را در شب چهاردهم، خير ببخشيد پانزدهم شهر محرم در موقع خواب فراش پست آورد. چون چنديست شكر خدا را از تهران هيچ كاغذ ندارم، قدري فكر كردم چه كسي به من بي كس نامه نوشته است. وقتي كه ملتفت شدم فوق‌العاده و خوشوقت، دنيا دنيا از اين مرحمت تشكر دارم... به دوستانم نوشتم نه كاغذ بنويسيد و نه مي‌نويسم چندان كاري ندارم...»