در قرن هجدهم، وقتي داستان با وحشت و وهم، با راز و ابهام، مرگ و نفرين، موجودات غيرطبيعي و قوانين فراواقعي در آميخت، گونه‌اي ادبي متولد شد با عنوان گوتيك. ادبيات گوتيك پر است از پديده غيرعادي، از تصور و خيال؛ گاه موجودات عجيب و غريب درش دلبري مي‌كنند و دل مي‌بازند، گاه ادم‌هاي عادي پا از دنياي معقول و معمولي‌شان فراتر مي‌گذارند. بنابراين در آثار گوتيك در عين حال كه تاكيد در احساسات است، وجه لذت‌بخش ترس نيز چاشني روايت مي‌شود. چنين است كه داستان‌ها و رمان‌هاي اين گونه ادبي، از قلعه اوترانتو و داركولا و فرانكنشتاين گرفته تا سرود كريسمس و شبح اپرا، بارها و بارها تلخيص شده‌اند، روايت‌ها و قرائت‌هاي متعدد دارند، به زبان‌هاي بسيار ترجمه شده‌اند و اقتباس‌هاي سينمايي موفقي از آن‌ها ارائه شده است.