انسان‌ها از بيست سال پيش غمگين‌تر هستند. اين يافته‌ي تحقيقات سازمان بهداشت جهاني درباره‌ي شادي در جهان است. چه شده که هرچه بيشتر به‌دنبال لذت مي‌رويم، بيشتر درد مي‌کشيم؟ چرا هرچه تلاش مي‌کنيم بيچاره نباشيم، بيشتر احساس بيچارگي مي‌کنيم؟ چرا افسردگي از 1990 به اين سو پنجاه درصد افزايش يافته است؟ آنا لمبک، استاد روان‌پزشکي دانشگاه استنفورد معتقد است ما، انسان‌هاي مدرن، هر صبح که چشم باز مي‌کنيم، مشغول تزريق دوپامين مي‌شويم، با قهوه‌ي صبحگاهي، مواد غذايي پُرکالري، گوشي‌هاي هوشمند يا انواع مواد مخدر. و براي هر لذتي که از آزادشدن دوپامين تجربه مي‌کنيم، بهايي مي‌پردازيم. به زعم او ما براي افزايش لذت و کاهش درد، دنيا را از محل کمبودها به محل فراواني‌ها تبديل کرده‌ايم، درحالي‌که مغزمان براي دنياي فراواني تکامل نيافته است. مثل کاکتوس‌هايي شده‌ايم که در جنگلي باراني روييده‌اند و مي‌رود که در باران دوپامين غرق و نابود شوند، نابودي از جنس افسردگي، اضطراب و اعتياد. و در نهايت به اين پرسش مي‌رسد، آيا راهي هست که خودمان را از اين باران سيل‌آسا حفظ کنيم؟ اين کتاب در صدد پاسخ‌گويي به پرسش‌هايي از اين دست برآمده است.