آن‌چه در «دشمن» نکوهش مي‌کنيم، چيزي جز نمايش سايه‌اي از تاريکي دروني ما نيست. نور بي‌نهايت است؛‌ تاريکي بي‌نهايت است و ممکن است هرگز پاياني براي مبارزه با تاريکي وجود نداشته باشد. اما اين حقيقت تمرين‌کننده‌ي واقعي را نااميد نمي‌کند. مبارزه با تاريکي همان تلاش براي روشنايي است. تاريکي و روشنايي هميشه همپاي هم‌اند. آن‌چه در زير هردو نهفته، چيزي جز سعادت و آگاهي نيست. اين‌را هرگز نبايد فراموش کرد. داشتن رابطه‌ي درست با سايه، موهبت بزرگي است؛ موهبتي که توانايي‌هاي مدفون‌شده‌مان را به سطح باز مي‌گرداند.