الهامات اشراقي يا شطح سخناني است كه عارفان در حالت بي‌خودي و جذبه گفته‌اند، سخناني كه عقل از درك آن عاجز و ناتون است. عارف تجربه‌ي عرفاني و باطني خود را در قالب تعابير و كلمات و واژگاني بيان مي‌دارد كه مردم عادي با اين تعابير نامانوس بيگانه‌اند. اسرار نهاني و باطني عارف آن‌گاه كه به مكاشفه مي‌نشيند و باران انوار تجلي ربوبي بر او متجلي مي‌گردد، فوران كرده و از زبان عارف كلمات و جملاتي بيرون مي‌جهد كه خود نيز پس از هبوط از آن لحظه‌ي شورانگيز، اين سخنان را غيرقابل درك مي‌پندارد. از اين رو عارف و عامي هر دو براي فهم اين نوع سخنان دست به تاويل و تفسير مي‌زنند. لذا عارفي كه مكاشفات الهامي او را كس نفهمد، او را ملامتي گويند.