اساسا آثار تاريخي طراحي و معماري درباره نوع زندگي‌اي كه به بهترين شكل در درون و اطراف خود متجلي مي‌كنند، با ما حرف مي‌زنند. آن‌ها به ما از حال و هواي خاصي مي‌گويند كه مي‌خواهند در ساكنان‌شان برقرار و تقويت كنند. در حالي كه ما را سرگرم نگه مي دارند و با روش‌هاي مكانيكي كمك‌مان مي‌كنند، همزمان از ما دعوت مي‌كنند كه افرادي ويژه باشيم. آن‌ها از چشم اندازي از خوشبختي سخن مي‌گويند. بنابراين زيبا توصيف كردن يك ساختمان نشان‌دهنده چيزي بيش از صرفا دلبستگي‌اي زيبايي شناختي است؛ بلكه نشانه جذب شدن است به روش خاص از زندگي كه اين ساختار از طريق بام، دستگيره درها، قاب پنجره‌ها، پلكان و مبلمانش برمي‌انگيزد. احساسي از زيبايي نشانه دست يافتن به روش تركيبي از مصالح است كه با ايده‌هاي ويژه ما درباره يك زندگي خوب، هم‌خواني دارد.