به باور زيگموند باومن (Zigmunt Bauman) چيزي که مايعات را از جامدات متمايز مي کند، شل بودن و سستي پيوندهايشان است، نه جرم ويژه آنها. يک ويژگي که سيالات دارند و جامدات ندارند و آنچه سيالات (مايعات) را استعاره اي مناسب براي زمان ما مي کند، ناتواني ذاتي آنها براي حفظ شکلشان براي مدت طولاني است. جريان يافتن که ويژگي مشخص تمام سيالات است، به معني تغيير مداوم و برگشت ناپذير جايگاه متقابل بخش هايي است که (به علت ضعف پيوندهاي ميان ملکولي) حتي با ضعيف ترين فشار، تغيير مي کنند. سيال که به عنوان يک استعاره براي مرحله کنوني استفاده شده است، شکنندگي و تردي پيوندهاي بين انساني مدرنيته مفروض را نمايان مي کند. صفت ديگري که براي مفيد بودن استعاره سيال ها مي توان برشمرد، حساسيت به زمان است (بازهم برخلاف جامدات که مي توان آنها را به عنوان اسباب خنثي کردن اثر زمان توصيف کرد).