دهه هاي پاياني قرن نوزدهم و دهه هاي آغازين قرن بيستم شاهد بروز و ظهور نحله اي در فلسفه با عنوان اگزيستانسياليسم بود.اين گرايش فلسفي با تاكيد بر اهميت انسان و نقش و جايگاه آن و نيز توجه به زندگي انضمامي انسان،تاثيرات عمده اي بر فلسفه گذاشت و نشان داد كه وجود واقع بوده آدمي نيز بايد سهم مناسب خود را در فلسفه ورزي هاي ما داشته باشد.با اگزيستانسياليسم،نحوه ي خاص وجود انسان محل تامل فلسفي قرارا گرفت.اگرچه بسياري از فيلسوفاني كه اگزيستانسياليست خوانده شده بودند از پذيرفتن اين عنوان امتناع ورزيدند،اما نقطه مشترك آنها توجه ويژه اي بود كه به وجود خاص انسان داشتند.