کتاب حاضر به تشريح زندگي و آثار لودويگ ويتگنشتاين مي‌پردازد و از يکپارچگي دغدغه‌هاي فلسفي او با زندگي عاطفي و رواني‌اش حکايت مي‌کند. ري مانک از تأثير نظريه‌ي اتو واينينگر بر ويتگنشتاين مي‌گويد، اين نظر که «دست‌يافتن به نبوغ صرفا يک بلندپروازي شريف نيست، يک وظيفه است، يک “حکم مطلق” کانتي است» و «وظيفه‌ي اخلاقي هر مردي است که… به مرتبه‌ي بالاترين سنخ انسان» نزديک شود، «به مرتبه‌ي يک سرآمد، يک “نابغه”.» ويتگنشتاين اين نظر را به مخوف‌ترين وجه جدي گرفته بود، چه هنگامي از فکر خودکشي رهيد که راسل به نبوغ او اذعان کرد. از همان جواني براي ويتگنشتاين روشن بود که تنها زندگي‌اي که ارزش زيستن دارد زندگي در جهت اداي وظيفه‌اي است که در قبال خودش دارد، از بهر نبوغش.