«مراقبه چيست؟ شيفتگي محض با لحظه کنوني، دقيقاً همان‌گونه که هست.»جف فوستر، رهايي‌يافته از افسردگي خودکشي‌گرايانه و معلم معنوي محبوب حال حاضر، ما را به يافتن محراب «نجات‌بخش» درونيِ مراقبه راستين فرامي‌خواند. او مراقبه را ساحتي گسترده از حضور نادوگانه مي‌انگارد که براي همه ما در هر لحظه از زندگي در دسترس است؛ ساحتي که بدون تلاش بتوانيم با تمام نقص‌ها، ترديدها، ترس‌ها، آشفتگي‌ها و همه‌چيز خود راستين و حقيقي‌مان باشيم. مراقبه پرت کردن حواس، بي‌حس کردن خود در برابر رنج زندگي يا تلاش براي روشن‌ضميري نيست. بلکه غوطه‌ور شدن در «ناشناختگيِ مقدس اين لحظه کنوني» با کنجکاوي و حيرت کودکانه، آغشتنِ عميق‌ترين زخم‌ها با آگاهي مملو از عشق و آوردن نور به تاريکي است. در مراقبه راستين، درمي‌يابيم: ما کامليم، دقيقاً همان‌گونه که هستيم.